عجله نکنید...

همانطور که قبلاً خوانده اید و یا احیاناً شنیده اید، حضرت ابراهیم (ع) به فرمان خدا چهار پرنده (خروس، طاووس، اردک و کرکس) را ذبح کرد و کوبید و با هم آمیخت و بر روی چهار کوه قرار داد. به اذن خدا هر کدامشان را که صدا زد، دوباره به شکل اول زنده شدند. در نگاه اول زنده کردن این چهار پرنده، اثباتی بر توانایی خداوند در زنده کردن مجدد هر موجودی است. اما شاید اگر کمی دقیق تر شویم بتوانیم درس های دیگری نیز از این داستان بگیریم. بطور مثال یکی از سؤالاتی که ممکن است پیش بیاید این است که چرا این چهار پرنده انتخاب شده اند؟

از آنجایی که هیچ یک از کارهای خدا بی حکمت نیست، احیاناً در این موضوع نیز سرّی نهفته است. بزرگان ما یکی از دلایل این انتخاب را ذبح کردن نمادین چهار رذیله در انسان عنوان کرده اند که شاخصه و ویژگی برجسته ی این چهار پرنده است. صفت بارز خروس، شهوترانی و خصوصیت غالب بر طاووس، میل به زر و زیور و زیبایی و تجملات دنیایی و کبر و غرور است. صفاتی چون لجن خواری و مرده خواری نیز به ترتیب در اردک و کرکس نمود بیشتری دارد. کاملاً واضح است که هریک از این صفات در انسان، مانع رسیدن او  به کمالات لایق انسانی می شود.

اما باز هم عجله نکنید...

درست است که خصوصیت بارز خروس شهوترانی است. اما تصدیق می فرمایید که خروس یک خصلت بسیار خوب و عالی دارد (که البته به اذعان قرآن کریم همه موجودات از این خصلت بهرمندند). حتماً برایتان اتفاق افتاده که سحر با صدای خروس برای نماز بیدار شده باشید. آری! خروس به مثابه ی مؤذن درگاه الهی نیز هست و با تأمل در این جمله می توان به حقایق زیادی دست یافت.

ما را چه شده است که یک حیوان شب را به مناجات با خدای خود می پردازد و ما در خواب و غفلت به سر می بریم. ما را چه شده است که یک حیوان نه تنها خود، بلکه سایر موجودات ( از جمله انسان) را با ندای «ارجعی الی ربک» به سوی معبودش می خواند و ما...

و هزاران افسوس دیگر...

پس بیایید یک خروس خوب باشیم (نه بد).