ماه رمضون هم به قول معروف افتاد توی سرازیری و دیگه داره کم کم ماه رحمت هم به انتها میرسه. سال گذشته وقتی شبهای قدر و بعدش هم ماه رمضون تموم شد تنها چیزی که از خدا میخواستم این بود که ماه رمضون سال آینده هم باشیم و سعی کنیم از اون ماه رمضون بیشترین استفاده رو بکنیم و سعی کنیم دیگه مثل امسال غفلت نکنیم. اما حالا که دوباره ماه رمضون داره تموم میشه انگار دوباره شده مثل سال قبل. اصلا نه! امسال دیگه دوست ندارم ماه رمضون تموم شه. دلم برا دعا ابوحمزه های گلزار شهدا تنگ میشه. دلم برا اومدن تو مجلسی که این همه عاشق خدا میان و با اشک چشماشون باخدا حرف میزنن تنگ میشه. اصلا دلم برا سحری خوردن و بیدار شدن برای سحری تنگ میشه. دلم برا نمازجماعت های هول هولی و سریع مسجد محلمون تنگ میشه. دلم برا افطار و دعای «اللهم لک صمت.......» تنگ میشه. دلم برا گرسنگیا و تشنگیای ماه رمضون، برا بیحالیهای عصرهای ماه رمضون. اصلا برا خود ماه رمضون تنگ میشه.

دوباره امسال غفلت کردم و نتونستم اونجوری که میخواستم از این ماه عزیز بهره ببرم. پس توی شبهای قدر از خدا دو چیز میخوام. البته دعا برای فرج آقا که جای خودش رو داره.

اول اینکه خدا توفیقم بده که بتونم از این روز و شبهای باقیمونده ماه رمضون بهترین بهترین بهره رو ببرم. دوم اینکه خدا به من عمر بده تا بتونم ماه رمضون سال آینده رو درک کنم و انشاءالله که بتونم از اون ماه رمضون بیشترین استفاده رو ببرم.

بچه ها توی این شبای قدر ما رو خیلی دعا کنید که «...... من جامانده بسی محتاجم..............»