خداوندا! دستانم خالی اند. هرچه به خود و اطرافم مینگرم که بیابم تحفه ای ناقابل، تا به درگاهت پیشکش کنم، کمتر می یابم. هرچه گوشه و کنار قلبم را بیشتر میگردم، برسیاهی هایی که میدیدم افزوده میشود و هرچه بیشتر در زمان جلو می روم، از سفیدیهای آن کاسته. دستانم خالی است، اما انتظارم بی نهایت. دستانم خالی است، ولی با جسارت تمام از تو طلب می کنم تمام آنچه حقم هست و نیست، طلب می کنم تمام آنچه به صلاحم هست و نیست، طلب می کنم تمام آنچه ظرفیتش را دارم و ندارم، طلب می کنم تمام آنچه توان شکرگزاریش را دارم و ندارم، طلب می کنم تمام آنچه مرا عاقبت به خیر می کند و نمی‌کند، طلب می کنم تمام آنچه طول غیبت مولایم را کم می کند و نمی کند، طلب می کنم تمام آنچه مرا پیش مولایم سربلند می کند و نمی کند، طلب می کنم تمام آنچه رسیدن به خدا را برایم طولانی تر می کند و نمی کند..... و بیشرمانه تر از این همه طلب، آن است که بازخواست میکنم تو را به اطر آنچه حقم نیست و به من نمی بخشی، به خاطر آنچه به صلاحم نیست و و به من نمی بخشی..... و از آن بیشرمانه تر آن که می خواهم تو را فقط به خاطر این خواسته ها و فراموشت نمی کنم تا موقع رسیدن به آنها.

خدایا! توفیقم ده که قانع باشم و شاکر، شایسته بخشش باشم و قدرشناس محبت و در عین حال عدم بخشش! و از همه بالاتر عبد خودت باشم نه مرید بندگانت، خاطرخواه خودت نه عاشق دنیایت، شکرگزار خودت نه پابوس دشمنانت.

الهی عظم البلاء و برح الخفاء وانکشف القطاء وانقطع الرجاء و ضاقت الارض و منعت السماء و انت المستعان و الیک المشتکی و علیک المعول فی الشده و الرخاء که عظم البلاء همان شکافته شدن پرده عصمت توسط بندگان خاطی و نالایق و نا اهلی همچون من است.

...........

ففرج عنا بحقهم فرجا عاجلا غریبا......... انشاءالله