|
|
| نظر/ این نوشته را چگونه دیدید؟
مدتی است که فضای سیاسی کشور حول یکی از قوای سه گانه کشور یعنی مجلس شورای اسلامی می چرخد و بحثها و اخبار کشور ارتباط تنگاتنگی با مجلس پیدا کرده است. از مجادله های حاشیه ساز در کشور گرفته تا ثبت نام کاندیداهای جدید قوه مقننه کشور.
در این میان ثبت نام کاندیداهای جدید بابی تازه را باز کرد تا برخی حرفهای کهنه و بی پایه و اساس دوباره در فضای سیاسی کشور مطرح شده و این فتح باب نیز از سوی برخی افراد به اصطلاح اصولگرا آغاز گردید، از آنجا که اصرار مکرری در مصاحبه هایشان مبنی بر لزوم شرکت اصلاح طلبان در انتخابات وجود داشت، حال خواه این مسئله برنامه ریزی شده باشد یا نباشد عاملی است تا پس ازآن افراد مسئله دار جریان فتنه دوباره به اظهار نظر بپردازند. اما آنچه در این بین جای بسی تامل و دقت مضاعف دارد این است که اساسا این حرفهای تکرار شده چه پایه ای دارد و هدف از بیان مکرر این حرفها چیست؟
موسوی خوینی ها در اظهار نظری در 27 آذرماه گفته است که وقتی نمی گذارند در انتخابات شرکت کنیم، چگونه حضور پیدا کنیم؛ اما در اظهارنظری متفاوت در 7 دی می گوید که انتخابات را تحریم نمی کنیم، چرا که تحریم یا عدم تحریم توسط ما تاثیری بر روی تعداد شرکت کنندگان در انتخابات ندارد و حضور بازهم پرشور خواهد بود. برخی از اصلاح طلبان حرف از تحریم انتخاباتی می زنند، برخی می گویند تحریم نمی کنیم اما لیست مشترک و خاصی به اسم اصلاح طلبان نمی دهیم و برخی دیگر نیز بحث می کنند که باید انتخابات را تحریم کرد. اما این صحبتهای ضد و نقیض از کجا نشات گرفته و به چه هدفی انجام می گیرد؟
اولین و مهمترین نتیجه ای که می توان از تعدد حرف های متناقض پی برد، ترس و واهمه بیش از اندازه اصلاح طلبان است که از سویی بخاطر عملکرد نه چندان مثبت مجلس هشتم، خصوصا بعد از مرگ سیاسی که در انتخابات دولت دهم برایشان پیش آمد، باز روزنه بسیار باریک امیدی را حس کرده و می خواهند از این فرصت هرچند غیرمحتمل، برای بازیابی خود استفاده کنند و از طرف دیگر از این بسیار نگرانند که دوباره افتضاح انتخابات دوره قبل برایشان حادث شود و دوست ندارند دوباره خاطره ای بسیار ناگوار را در خاطره سیاسی خود ثبت کنند.
از طرفی می دانند که مردم خواستار این نظام و اسلام هستند و راه رسیدنشان به یک جایگاه سیاسی پذیرش همین نظام است و از سوی دیگر پذیرش این نظام برابر است با رد کردن و زیر پا گذاشتن همه حرف های پیشینشان. لذاست که با یک دوگانگی رفتاری و فکری روبه رو هستند و فردی چون موسوی خوینی ها از طرفی تلویحا حرف از تحریم انتخابات می زند و درجایی دیگر اذعان می کند که اصلاح طلبان برای بقای خود چاره ای جز حضور ندارند. از سوی دیگر مسئله ای که رخ می نمایاند این است که اصلاح طلبان چون که از رد صلاحیت افراد بدون صلاحیت خودشان می ترسند آن ها را مجبور به رفتاری می کند که نتیجه اش همین ترس است.
اول اینکه، بازهم شروع به هوچی گری و هیاهو کرده و سلامت انتخابات را زیر سوال می برند، اگر خاطرتان باشد این رفتار در انتخابات دولت دهم به اوج خود رسید، رفتار دیگر آنها همین ترس از کاندیدا شدن است که این ترس باعث می شود از سویی وارد عرصه انتخابات نشوند و از سوی دیگر چون می خواهند اقدام خود را منطقی جلوه دهند مجبور به بیان این گونه حرف ها هستند. ضمن اینکه ترس از رای نیاوردن نیز بر بیان شدیدتر و بیشتر این مواضع می افزاید.
نکته دیگر که حائز اهمیت است آنکه بدانیم اختلاف اصلاح طلبان بر دادن لیست واحد برای مجلس یا ندادن لیست (به فرض شرکت آنها) از چه روی است؟ چندین نکته را باید قبل از تحلیل این مسئله مورد توجه قرار دهیم، اول آنکه اختلافات فکری شدید میان خود اصلاح طلبان وجود دارد؛ چرا که هیچ کس و هیچ حرفی نتوانست اصلاح طلبان را گرد هم جمع کند و به تجمیع برساند، نکته جالب اینجا است که حتی در انتخابات دولت دهم نیز هیچ نیرویی نتوانست آنها را به تجمیع برساند.
لزوم تجمیع و یکی کردن لیست اصلاح طلبان را از آنجا می توان بیشتر لمس کرد که فرد چهره ای در اردوگاه اصلاح طلبان چند روز قبل از انتخابات با دفاع صوری از کروبی پلاکارد موسوی را به دانشجویان نشان می داد! این اختلاف بعد از انتخابات دولت دهم شدت نیز یافته است. بنابراین اختلافات شدید و شکاف گسترده در جبهه اصلاح طلبان مسئله ای غیر قابل انکار است.
از سویی دیگر اینکه آیا لیست واحد به نفع اصلاح طلبان هست یا خیر! محل اختلاف است. از سویی گمان می برند که اگر لیست واحدی ارائه نکنند شاید بتوانند گروهی همسو با خود و یا نزدیک به تفکرات خود را به مجلس وارد کنند بدون اینکه مردم از تفکرات و جهت گیری هایشان خبر داشته باشند، گویی خودشان نیز فهمیده اند که نام اصلاح طلب لکه ننگی برای هرفردی است که قصد ورود به عرصه سیاسی را دارد و باید این لکه ننگ از چهره برخی پاک گردد تا بتوانند همچنان جایگاهی ولو اندک در مجلس دست و پا کنند.
از طرف دیگر ارائه لیست واحد باعث آن می گردد که رای افرادی که قرار است به نام و اسم اصلاحات رای دهند شکسته نمی گردد و از این طریق ممکن است بتوانند گروهی هرچند اندک از همفکران خود را وارد صحن مجلس کنند. این دوگانگی فکری عاملی است تا اجازه ندهد اصلاح طلبان به اجماعی برای تصمیم گیری درمورد انتخابات برسند.
آنچه واضح و روشن است این است که اصلاح طلبان برای ورود یا عدم ورود با چالشی اساسی روبه رو هستند و این چالش فقط آنها را مجبور به بیان حرف هایی که دیگر تکراری شده است می کند؛ اما در آن بین آنچه وظیفه ما است و باید بیش از حد به آن توجه کنیم این است که کفر نعمت، از کفت بیرون کند! بنابراین اگر اصولگرایان از فرصت های پیش رو استفاده درست نبرند و از این طریق شکر نعمت را به خوبی به جای نیاورند، این سنت خداست که این نعمت را از آنها بگیرد و باید منتظر روزی باشیم که حسرت این روزها بسیار آزارمان دهد.
امیدواریم که همه مردم علی الخصوص آنانی که قصد دارند به عنوان نماینده مردم به این قوه تاثیرگذار وارد گردند و از حقوق مردم دفاع کنند، قدر این نعمت را دانسته و هم نیتشان را خدایی کنند و هم تلاششان را درحد وسع و توان خود دریغ ندارند که اگر غیر این کنند، باید منتظر عواقب آن نیز باشند.
از قلم : حسین خسروشاهی
دوشنبه 90 دی 12
