تویی که بر سر خوبان کشوری چون تاج  /  سزد اگر همه دلبران دهندت باج

دو چشم شوخ تو برهم زده خطا و حبش  /   به چین زلف تو ماچین و هند داده خراج

بیاض روی تو روشن چو عارض رخ روز  /  سواد زلف سیاه تو هست ظلمت داج

دهان شهد تو داده رواج آب خضر  /   لب چو قند تو برد از نبات مصر رواج

از این مرض به حقیقت شفا نخواهم یافت  /   که از تو درد دل ای جان نمی‌رسد به علاج

چرا همی‌شکنی جان من ز سنگ دلی  /   دل ضعیف که باشد به نازکی چو زجاج

لب تو خضر و دهان تو آب حیوان است  /  قد تو سرو و میان موی و بر به هیت عاج

فتاد در دل حافظ هوای چون تو شهی  /   کمینه ذره خاک در تو بودی کاج